داستان یک پزشک آموزش دیده در خارج از زبان خودش

در حالی که شوهرم مرا به فرودگاه بیلی بیشاپ در داون تاون تورنتو می برد تا به نیوجرسی پرواز کنم، دختر شش ساله ام می پرسد: «مامان ما کی دوباره دور هم جمع میشیم؟» و من به زبان اردو جواب می دهم: «خیلی زود، به محض اینکه کارم تموم شد.»

ما در صندلی عقب ماشین دست در دست هم نشسته ایم. شوهرم را می بینم که از آینه به من نگاه می کند و من بغض گلویم را قورت می دهم و از پنجره به بیرون نگاه می کنم تا هیچکدام نتوانند اشک هایم را ببینند.

من در اواسط دوره رزیدنتی خود در ایالات متحده هستم و پس از چهار سال پیگیری در بیمارستان های کانادا، توانستم جایی را در آمریکا پیدا کنم که یک پزشک بین المللی آموزش دیده را بپذیرد.

زندگی دور از همسر و دخترم در دوران رزیدنتی، خیلی سخت است. دخترم با شوهرم در تورنتو زندگی می کند و من از حمایت آنها و از اینکه به من کمک می کنند تا رویای پزشک شدنم را دنبال کنم، قدردانی می کنم.

اما هر بار که خانواده‌ام را در تورنتو می گذارم و به آمریکا می روم، به این فکر می ‌کنم که آیا تحصیل در رشته پزشکی بهترین تصمیم زندگی من بوده یا بدترین آن. پزشکی شور و شوق خدمت به بشریت را در من القا می کند اما حرفه سختی است، با ساعت ‌ها کار و مطالعه و دوری از عزیزان.

سیده قاسم (چپ) به همراه همسر و دخترش- (Submitted by Syeda Qasim)

من از دانشکده پزشکی در لاهور پاکستان فارغ التحصیل شدم. پس از پنج سال درس در سال 2012 فارغ ‌التحصیل شدم. در سال 2013 ازدواج کردم و در سال 2015 به کانادا مهاجرت کردیم.

من حتی در دوران بارداری روزانه 10 تا 12 ساعت درس می خواندم و در نهایت توانستم در امتحانات مجوز ایالات متحده و کانادا قبول شوم. در عین حال، به عنوان مربی در مدرسه ای در انتاریو شروع به کار کردم که سایر فارغ التحصیلان پزشکی خارجی را برای امتحانات مجوز آماده می کرد.

ابتدا برای رزیدنتی در کانادا درخواست دادم، اما پس از سه سال که موفق نشدم، سلامت روانی ام تحت تاثیر قرار گرفت. بهرحال، تصمیم خود را عوض کردیم و برای رزیدنتی در آمریکا درخواست دادم. در نهایت در سال 2021 برای رزیدنتی پاتولوژی در نیوجرسی پذیرفته شدم.

گفتن این موضوع به دختر چهار ساله مان بسیار سخت بود. اولین سالی را که بدون آنها گذراندم، هر دو یا سه هفته یکبار به تورنتو سفر می کردم تا آخر هفته را با هم بگذرانیم. گاهی اوقات احساس می کنم زمان محدودی که با هم می گذرانیم ما را بیشتر از پیش به هم نزدیک کرده است. انگار سعی می کنیم زمانی را که از هم دور هستیم، جبران کنیم.

من تنها پزشک بین المللی آموزش دیده نیستم که این شرایط را دارم. حتی پزشکانی که در کانادا تحصیل کرده ‌اند، اغلب مجبورند در طول دوره رزیدنتی از خانواده ‌شان جدا شوند. اما از آنجایی که کانادا با کمبود شدید پزشک مواجه است، سوال من این است که آیا راه‌ حل بهتری برای این کمبود وجود ندارد که به پزشکان آموزش دیده خارجی کمک کند تا وارد سیستم شوند و بار سیستم را کاهش دهند؟

ممکن است روزی دخترم به این افتخار کند که چگونه والدینش به عنوان مهاجر سخت کار کردند و چگونه او و همسرم به من کمک کردند تا با هم به یک رویا دست یابیم. امیدوارم سایر پزشکان آموزش دیده بین المللی نیز امیدشان را از دست ندهند.

منبع : سی بی سی

امیدوارم سایر پزشکان آموزش دیده بین المللی نیز امیدشان را از دست ندهند-

 (Submitted by Syeda Qasim)