آسایشگاه یا فراموشخانه؟ اظهارات هولناک ساکنان آسایشگاههای انتاریو به کمیسیون تحقیق و تفحص

«به حال بشر باید گریست.»

این جمله را خانم ویرجینیا پاراگا Virginia Parraga یکی از ساکنان آسایشگاه مراقبت از سالمندان تورنتو، این هفته به کمیسیون تحقیق و تفحص گفت.

از ۱۹۷۵ نفری که تاکنون به علت بیماری کووید ۱۹ در انتاریو جانشان را از دست داده اند، ۱۹۰۰ نفرشان در آسایشگاههای مراقبت از سالمندان سکونت داشتند.

این مرگ و میر سرسام‌آور اعتراضات عمومی را برانگیخت و سبب شد یک کمیسیون مستقل برای تحقیق و تفحص درباره علل این فاجعه ایجاد شود و برای پیشگیری از تلفات بیشتر هر چه زودتر راهکارهایی ارائه کند.

هفته گذشته تعدادی از ساکنان آسایشگاهها یک به یک از طریق کنفرانس ویدیویی جلوی کمیسیون ظاهر شدند وتجربیات تلخ و دردناکشان را به اطلاع رساندند.

چه بر سر سالمندان آمده؟

تنهایی، افسردگی، احساس خفگی، احساس اسارت …

اینها بعضی از کلماتی است که سالمندان در شرح احوال خود به اطلاع کمیسیون رساندند.

خانم ویرجینیا پاراگا گفت: «این روزها وقتی قفس مخصوص سگهای ولگرد را در تلویزیون می بینم به یاد خودم می افتم: طرد شده، ژولیده، تشنه محبت …»

ویرجینیا پاراگا در یکی از آسایشگاههای سالمندان تورنتو سکونت دارد. او به کمیسیون گفت این روزها به حال نژاد بشر زار میزند.

علتها

علل مرگ و میر وحشتناک ناشی از ویروس کرونا در آسایشگاههای انتاریو متعدد است: کمبود شدید نیروی کار، ساختمانها و زیرساختهای کهنه و درهم شکسته، نبود نظارت، کمبود لوازم بهداشتی و وسایل پیشگیری، نداشتن تهویه مناسب و …

کمیسیون تحقیق و تفحص به ریاست فرانک ماروکو Frank Marrocco قاضی سابق دادگاه عالی انتاریو مشغول بررسی و تحقیق است تا این دلایل را مشخص و توصیه های لازم را برای احیای سیستم ارائه کند.

صحبتهای دیگران

بِری هیکلینگ Barry Hickling یکی دیگر از ساکنان آسایشگاههاست که هفته گذشته از طریق کنفرانس ویدیویی مقابل کمیسیون ظاهر شد و از آثار بلندمدت تراژدی آسایشگاهها بر سرنوشت ساکنان و دیگر شهروندان صحبت کرد. او ابرازامیدواری کرد که آنچه روی داده درس مفیدی برای همه باشد ولی «درد آن از بین نخواهد رفت و با ما خواهد بود. این ترس با ما خواهد بود، زیرا ممکن است موج دیگری از راه برسد یا کسی آن را با خود به آسایشگاه بیاورد.»

او که از ده سال پیش در یکی از آسایشگاههای مراقبت از سالمندان در وینزور انتاریو زندگی می‌کند خطاب به کمیسیون گفت دولت باید همین الان برای حل این مسئله دست به کار شود. او گفت: «ما تنهاییم، ایزوله هستیم، خانواده و دوستان نمی توانند به دیدن ما بیایند. من نمی‌خواهم یک بار دیگر این را تجربه کنم. من دعا می کنم و امیدوارم که اگر موج دیگری برسد بتوانیم با آن درست و مناسب و مستقیم مقابله کنیم.»

چند ماه بعد ازتهاجم مرگبار ویروس کرونا به آسایشگاهها، دولت محدودیتها را کاهش داد ولی بعضی از آسایشگاهها هنوز در حالت بسته lockdown به سر می‌برند.

از چند هفته قبل که دوباره تعداد مبتلایان زیاد شده، دولت انتاریو مجدداً محدودیتها را در آسایشگاههای واقع در نقاط پرمبتلا افزایش داده و فقط کارکنان و بازدیدکنندگان ضروری و مراقبان بهداشتی می‌توانند وارد شوند.

بدتر از زندان

یکی دیگر از سالمندان که از طریق کنفرانس ویدیویی مقابل کمیسیون شهادت داد خانم کارولاین اِسنو بود که در آسایشگاهی در کِزویک Keswick در شمال تورنتو زندگی می کند. او ایزوله شدنش را با زندگی در زندان مقایسه کرد وگفت فقط یک تفاوت دارد: «در زندان با شما بهتر رفتار می‌شود.»

کارولاین اسنو گفت خواهر شوهرش که درآسایشگاه دیگری زندگی می کرد دچار کرونا شد و درگذشت.

ساکنان آسایشگاهها داستانهای تراژیک دیگری هم از زندگیشان در دوران کرونا تعریف کردند: اینکه مجبور بودند همه روز را در اقامتگاه در اتاقشان بگذرانند، از ناچاری بخوابند یا تلویزیون تماشا کنند، غذاهای مانده بخورند، از دیدن دیگران محروم باشند و از آنچه در بقیه بخشهای آسایشگاه می گذرد بی اطلاع باشند، ندانند چه تاریخی و چه ساعتی است، تحرکی نداشته باشند، داروهایشان را به موقع دریافت نکنند، و …

و همشان این توصیه را داشتند: «به کارکنان و مراقبان آسایشگاهها برسید که اگر به آنها برسید آنها هم به ما خوب خواهند رسید.»

فقط در سلام تورنتو بخوانید: