پانزده سال پیش در همین هفته

این خبر در سلام تورنتو شماره ۱۹۶ ـ ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۴ ـ منتشر شد:

عکاس عکس تاریخی اعدام خیابانی چریک ویت کنگ در گذشت.
ادی آدامز (Eddie Adams) خبرنگار عکاس خبرگزاری اسوشیتدپرس که یکی از معروف ترین عکسهای تاریخ عکاسی را گرفت، روز یکشنبه (۱۹ سپتامبر ۲۰۰۴) در خانه خود در مانهاتان نیویورک در سن ۷۱ سالگی درگذشت.
آدامز همان عکاسی بود که عکس شلیک به یک چریک ویت کنگ در خیابانهای سایگون در دوران جنگ ویتنام را گرفته بود. این عکس به عکسی تاریخی و سمبل بیرحمی و جنایات جنگی تبدیل شد.
ادی آدامز به خاطر عکاسی درخشان خود برنده جایزه پولیتزر شده بود. او به بیماری لوگریک مبتلا بود. او تا روزهای آخر روی پروژه های عکاسی خود کار می کرد.
او همچنین در برنامه های جمع آوری کمک توسط جری لوئیس هنرمند قدیمی برای مبتلایان به بیماری فلج عضلانی
(Muscular Dystrophy) شرکت می کرد.
آدامز به عنوان عکاس نیروی دریایی آمریکا در جنگ کره حضور داشت و به یک عکاس سرشناس مبدل شد. او از سال ۱۹۶۲ تا سال ۱۹۷۲ برای خبرگزاری اسوشیتدپرس کار می کرد و دوباره از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۰ نیز همکار این سازمان بود. او با بسیاری دیگر از نشریات معروف عکاسی نظیر Time-Life و Parade همکاری می کرد.
او جمعا در ۱۳ جنگ حضور یافت و از بسیاری از شخصیت های معروف نظیر ریچارد نیکسون، جورج دبلیو بوش، پاپ، دنگ شیائوپینگ، انورسادات، فیدل کاسترو، میخائیل گورباچف و شاه ایران عکس گرفته بود.
او به خاطر عکس قتل چریک ویتنامی در خیابانهای سایگون برنده جایزه پولیتزر شد. او بیـش از ۵۰۰ جایـزه دیگر نیز دریافت کرده بود.

این مقاله در سلام تورنتو شماره ۱۹۶ ـ ۲۳ سپتامبر ۲۰۰۴ ـ منتشر شد:

تصاویر خشونت
۲۳ سپتامبر ۲۰۰۴ – محسن تقوی 

نژاد بشر خود را متمدن می خواند، اما نه همه نشانه های تمدن را دارد. تمدن به معنای زندگی مدنی است، زندگی در صلح و آرامش. اما چه از ماه به زمین بنگری و چه از خانه ای دورافتاده در آلاسکا به صفحه تلویزیون نگاه کنی، دود انفجارها را می بینی و فریاد خشم و کینه و انتقام را می شنوی. 

تمدن یعنی دوری از جنگ در هر لباس و به هر عنوان و به هر دلیل. هیچ چیز نمی تواند جنگ را توجیه کند؛ هیچ کس، هیچ وسیله ای، هیچ نوعی، چه انفجار اتم در هیروشیما باشد و چه انفجار باروت در خاورمیانه. 

خشونت به هر نوع و به دست هر کس غیرمتمدنانه است. چه شلیک به مغز ویت کنگ اسیر در خیابانهای سایگون باشد ـ که عکس آن دنیا را تکان داد و عکاس آن ادی آدامز یکشنبه گذشته (۱۹ سپتامبر ۲۰۰۴) درگذشت ـ چه به روی هم انداختن زندانیان لخت در زندان ابوغریب، و چه سر بریدن آمریکایی ها و دیگران در بغداد که تصاویر آن در اینترنت روح زندگی را در بیننده می خشکاند. 

کسانی که ادعای رهبری دارند، و تحت رهبریشـان ایـن گونه جنایات سبعانه روی می دهد، چه در غرب عالم باشند چه در شرق، بدون شک نقشی در تمدن بشری که ندارند هیچ، مایه شرم انسان متمدن هستند. 

این روزها در مجمع عمومی سازمان ملل رهبران جهان گرد آمده اند و از صلح و تمدن حرف می زنند، ولی صدای انفجارها، بمب ها و موشکها، صدای تیز کردن چاقوها و خنجرها، و تصاویر هولناک تلنبار کردن زندانیان و تصاویر وحشتناک سر بریدن ها، صلح و آرامش ادعایی را بی اعتبار می سازد.

به دستور بعضی از همین رهبران بمب بر سر زنان و کودکان ریخته می شود، و به دستور بعضی دیگر از آنها کودکان و زنان بیگناه به صورت تله های انفجاری درمیآیند. 

مهمترین نشانه تمدن، صلح و آرامش است و بنابر این مهمترین نشانه رهبری «نه» گفتن به هر نوع خشونت. 

آتش خشونت در جهان «متمدن» امروز چنان بالا گرفته که فرو نشاندن آن جز با همکاری همگان میسر نیست. اما آیا همگان خواهان فرو نشاندن این آتشند؟ 

سربازان را به خانه بخوانید. چاقوبدستان را به خانه بخوانید. اتم ها و باروت ها را از این زمین گدازان به قهقهرا برویید، اگر واقعا رهبرید، اگر خواهان صلح اید، اگر به تمدن معتقدید. 

جوانان سرباز و کودکان یتیم و زنان ‌آشفته از غم از دست دادن شوی و برادر را به خانه بخوانید. و بگذارید جوانی و بازی و زندگی کنند اگر طرفدار زندگی برای همه هستید. تمدن یعنی زندگی برای همه.