پانزده سال پیش در همین هفته

پنجشنبه 22 ژانویه 2004 

محسن تقوی- دو سال قبل وقتی اولین قسمت سری فیلمهای Lord of the Rings را دیدم به یاد داستانهای شاهنامه افتادم. سال گذشته در دیداری با عباس کیارستمی فیلمساز برجسته ایرانی در تورنتو از او پرسیدم چه زمان فیلمسازان ایرانی به سراغ ساخت فیلم هایی براساس ادبیات کهن ما خواهند رفت. در مراسم اهدای جایزه صلح نوبل به دکتر شیرین عبادی وقتی دیدم که رئیس کمیته نروژی صلح نوبل در سخنرانی خود به دقت و به تفصیل اشعار مولوی و سعدی را به میان آورد، احساس غرور کردم. در دیدار با شخصیت های کانادایی وقتی می بینم که برای نشان دادن آشنایی خود با ما ایرانیان به فردوسی و سعدی و حافظ اشاره می کنند، خوشحال می شوم و در عین حال احساس می کنم که ما در اینجا بیش از این باید فرهنگ و ادب خود را به پیش بکشیم. 

بسیاری از مورخان و محققان ادبیات باستان، افسانه ها و داستانهای کهن را شاخه های یک درخت می دانند که ریشه مشترکی دارند. بعضی از آنها میان خدایان اساطیری یونان باستان، افسانه های فرهنگ آتنی، قهرمانان هومر و داستانهای حماسی شاهان ایران باستان، از افسانه ای ترینشان نظیر کیومرث و هوشنگ تا ملموس ترین و حقیقی ترینشان که کمبوجیه و کوروش و داریوش باشند، ریشه های مشترک می بینند. 

قضاوت در این باره را به اهل فن وامی گذاریم اما می دانیم که هزار سال قبل فردوسی با اراده ای آهنین، و عشقی نازنین به سرزمین اباء و اجدادی خود، و ادبیات آن، مجموعه ای از داستانهای رایج آن زمان را به زیباترین شکل ممکن، یعنی در قالب نظم، چنان گرد آورد که همه ایرانیان را تا ابد مفتخر به فرهنگ و ادب خود ساخت. 

می گویند کسانی که زبان مادری خود را خوب فرا نگیرند هرگز به زبان دوم نیز مسلط نخواهند شد. چگونه می توانیم ما در این عصر عجول و آبستن از انواع اطلاعات و مسلح به انواع تکنولوژیها و دانشها، به پیش برویم بدون آنکه از ذخیره مغذی و نیروبخشی که نیاکانمان نظیر فردوسی، نظیر مولوی، نظیر حافظ و سعدی و خیام، نظیر فارابی و بوعلی سینا و ابوریحان، نظیر رازی و هزاران همدل و همزبان دیگرمان برایمان به جای گذاشته اند استفاده کنیم؟ شاید بدون استفاده از این ذخایر بتوان زندگی را به انتها رساند، بتوان در انتهای صف، به سوی آینده رفت، اما نمی توان در شکل دادن به آینده نقشی ایفا کرد. 

در پی شروع انتشار داستانهای شاهنامه فردوسی به دو زبان فارسی و انگلیسی در سلام تورنتو از هفته قبل (پنجشنبه 15 ژانویه 2004)، با موجی از استقبال شما خوانندگان عزیز روبرو شدیم. 

به ما گفتید که این داستان را برای فرزندانتان خوانده اید. 

به ما گفتید که پس از مدتها با مشاهده این داستان به سراغ شاهنامه رفته اید. 

به ما گفتید که فرزندانتان را در حال مطالعه نسخه انگلیسی آن دیده اید. 

به ما گفتید که خود هر دو نسخه آن را یعنی هم به زبان فارسی و هم به زبان انگلیسی خوانده اید. 

و از ما خواستید که به این کار ادامه دهیم. 

به یاری خدا و با همت همکارانمان سعی خواهیم کرد اسباب رضایت شما را بیشتر فراهم آوریم. از این همه دقت و عنایت و محبت شما سپاسگزاری می کنیم و توجه شما را به بخش دوم از سری داستانهای شاهنامه فردوسی در این شماره جلب می کنیم.

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد 

آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد 

حافظ

یک نمونه از خبرهایی که در سلام تورنتوی 22 ژانویه 2004 درج شد
پنجشنبه 22 ژانویه 2004 – یک ایرانی، یک عراقی و یک آفریقایی که به طور قاچاق با کشتی به نیوفاندلند آمده بودند توسط پلیس بازداشت شدند.
پلیس کانادا RCMP گفت که دو نفر از این افراد پس از لنگر انداختن کشتی در بندر آرژانتیا در نیوفاندلند شروع به فرار کردند و نفر سوم توسط خدمه کشتی نگهداری می شد که پلیس هر سه آنها را بازداشت کرد. به گفته RCMP این افراد لباسهای سبک تابستانی به تن داشتند و یکی از آنها که دو کیلومتر دورتر از کشتی پیدا شد دچار سرمازدگی شده بود.