استرس و التهاب می تواند به شروع بیماری پارکینسون کمک کند

یک مطالعه کانادایی نشان می دهد که عوامل محیطی مانند استرس طولانی مدت، التهاب مزمن و قرار گرفتن در معرض مواد سمی می توانند نقش کلیدی در شروع بیماری پارکینسون داشته باشند، حتی در افرادی که ریسک ژنتیکی ندارند.

گروهی از محققان دانشگاه مک گیل در مونترال ماه گذشته مقاله ای را در Nature Neuroscience منتشر کرده و ارتباط جدیدی بین سیستم ایمنی و ایجاد بیماری پارکینسون را بیان کردند.

پیتر مک فرسون، نویسنده ارشد این مقاله می‌گوید: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که هر کسی در صورت قرار گرفتن در معرض محیط مناسب بیماری می‌تواند به پارکینسون مبتلا شود، بنابراین داشتن استعداد ژنتیکی برای ابتلا به این بیماری الزامی نیست.»

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است که بر حرکت تأثیر می گذارد و اغلب باعث لرزش، سفتی و مشکل در تعادل و هماهنگی می شود.

بیش از 100 هزار کانادایی با پارکینسون زندگی می کنند. با افزایش سن جمعیت، انتظار می‌رود که بروز پارکینسون افزایش یابد و تا سال 2034، پیش‌بینی می‌شود که حدود 150 هزار کانادایی به پارکینسون مبتلا شده باشند.

این بیماری زمانی اتفاق می‌افتد که سلول‌های مغزی خاصی به نام نورون‌های تولیدکننده دوپامین شروع به آسیب دیدگی کرده و بمیرند. این سلول ها برای حرکت و هماهنگی بسیار مهم هستند و زمانی که از بین می روند منجر به لرزش، سفتی و مشکل در حرکت می شوند که از علائم رایج پارکینسون هستند.

دلیل دقیق این بیماری هنوز مشخص نیست، اما محققان معتقدند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی مانند آفت‌کش‌ها، آلودگی هوا و مواد شیمیایی صنعتی است.

در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما محققان دانشگاه مک گیل امیدوارند یافته های آنها به هموار کردن راه برای درمان های آینده کمک کند.