رابطه پیاده روهای محله با قیمت مسکن

حدود 2.4 میلیون کانادایی بالای 20 سال مبتلا به نوعی از بیماریهای قلبی هستند. بیماریهای قلبی دومین عامل مرگ و میر در کانادا هستند.

فوریه ماه قلب Heart Month است. و به همین مناسبت برنامه های گوناگونی در کانادا و آمریکا برای کمک به سلامتی قلب برگزار می شود.

پروفسور اسکات لیر Scott Lear پروفسور رشته قلب در دانشگاه سایمون فریسر کانادا به همین مناسب طی مقاله ای که توسط کندین پرس منتشر شده، به نقش محیط و محلاتی که در آن زندگی می کنید بر سلامت قلب پرداخته.

وی در این مقاله می گوید بیشتر ما می توانیم تصور کنیم در صورت نداشتن آب آشامیدنی سالم، و یا انرژی برق و گرمایی، و یا حتی جمـع نکـردن زباله، سلامتی مان به خطر می افتد. «ولی اگر پیاده رو نداشته باشیم چی؟ آیا نداشتن پیاده رو Sidewalk هم بر سلامتی ما اثر منفی می گذارد؟»

بهتر است بخشی از این مقاله را با هم بخوانیم:
«بعد از جنگ جهانی دوم، شهرها شروع به رشد کردند و مردم می خواستند در خانه های مجزا و به صورت تک خانواده زندگی کنند. همین سبب ایجاد مناطقی در حومه شهرها شد که ما به آن Suburbs می گوییم. و توسعه این مناطق ادامه یافت.

زندگی در این مناطق مردم را از دسترسی به نیازهایشان دور کرد و سبب شد که برای رفتن به سرکار یا خرید از اتومبیل استفاده کنند؛ اما هر چه وقت بیشتری در اتومبیل صرف شود، امکان اضافه وزن بیشتر می شود ـ حدود 6 درصد به ازای هر یک ساعتـی که در هر روز در اتومبیل صرف می شود.»

پروفسور اسکات لیر اضافه می کند که این نوع توسعه شهری موجب ایجاد خیابانهای هندسی، بن بست ها و طولانی تر شدن مسیرهای واقعی شده به طوری که گاهی برای رسیدن به جایی که تنها 80 متر با شما فاصله واقعی دارد باید 500 متر طی کنید، و همین موجب می شود که به اتومبیل متوسل شوید.

همچنین وجود نداشتن پیاده رو در بسیاری از این محلات خود به خود سبب می شود که از پیاده رفتن منصرف شویم.

و اکنون همه می دانند که ساکنان محلاتی که پیاده رو دارند از ساکنان محلاتی که پیاده رو ندارند فعالتر هستند. حتی با وجود پیاده رو نیز مردم خیلی کمتر به پیاده روی می پردازند زیرا جایی در نزدیکی شان وجود ندارد که به آن جا بروند.

اما در محلاتی که به طور طبیعی براساس پیاده رو رشد یافته و مجموعه ای از فروشگاهها و تسهیلات روزمره در آن وجود دارد، مردم بیشتر پیاده روی می کنند، میل بیشتری به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی دارند، و از دوچرخه بیشتر استفاده می کنند.

دسترسی داشتن به پارک ها و فضاهای ورزشی و فضای سبز نیز علاوه بر اینکه موجب پیاده روی بیشتر ما می شوند، از حجم استرس روزانه می کاهند و به آرامش اعصاب ما کمک می کنند.

پروفسور لیر می گوید در محلاتی که پیاده رو بیشتر است و فروشگاههای خرده فروشی مواد غذایی وجود دارد، میل مردم به استفاده از غذاهای سریع الوصول Fast Food نیز کمتر می شود. این محلات معمولا ساکنانشان هم متمول تر هستند.

پس وقتی همه اینها را کنار هم می گذاریم، جای شک نمی ماند که محلاتی که پیاده رو دارند و پیاده روی در آنها آسانتر است، ریسک بیماریهای قلبی را هم کاهش می دهند.

بی دلیل نیست که شهرها به سمت تغییراتی که پیاده روی را آسانتر می کند، گرایش پیدا می کنند.